wspomnienia..

Nie planowałam ciąży. Gdy zobaczyłam dwie kreski popłakałam się. Nie, nie ze szczęścia. Bo przecież, jak to - teraz? Dopiero co zaczęłam staż, muszę się uczyć, dopiero co się broniłam.. a tu- dwie kreski! Byłam strasznie, strasznie przestraszona, zszokowana.. ale to wszystko szybko minęło, a potem była już tylko wielka radość. Bo przecież pragnęłam być mamą- od zawsze! Wiedziałam, że to będzie dla mnie wielkie, największe szczęście, że w tym się będę spełniała, że macierzyństwo, dziecko, będzie mnie dopełniało. Pojechaliśmy, na drugi dzień po naszym odkryciu, w góry. Z mężem. A jak wracaliśmy to już tylko czekałam na wizytę u lekarza, już tylko chciałam usłyszeć, że to prawda. Ciąża była cudownym okresem. Czułam się bardzo kobieca, wyjątkowa. Planowałam, cieszyłam się, choć równocześnie dużo się bałam. Że coś będzie nie tak, czekałam z utęsknieniem do każdej wizyty u lekarza, do każdego dobrego słowa- że wszystko dobrze z maleństwem.

Moja ciąża to był też bardzo aktywny czas. Pracowałam prawie do samego końca. Na zwolnienie poszłam dopiero trzy tygodnie przed terminem porodu. I cieszę się, że tak było. Dużo się nauczyłam, dużo zyskałam, trafiłam na wspaniałych ludzi. Widywałam się też intensywnie ze znajomymi, byłam w wakacje nad morzem, jeździliśmy na wycieczki.
Spotykałam się z wielką serdecznością ze strony otoczenia. Wśród bliskich, w pracy, ale też wśród obcych- na przystankach, w autobusie.
To był naprawdę dobry okres. I teraz, gdy myślę o tym z perspektywy czasu, wiem, że wszystko miało się ułożył dokładnie tak, a nie inaczej. I że Maleństwo przyszło do nas w najbardziej odpowiednim momencie.
A teraz jest pięknie. Z Zosią. Codziennie co raz piękniej! I na pewno chcę to kiedyś przeżywać jeszcze raz.

Marysia